Jestem kobietą-ziemią

Kolejna bezsenna noc. Próbuję wszystkiego, lampa solna emitująca czerwone światło tworzy klimat, ale nie usypia. Maska na oczy ma cudowną fakturę i chyba wcale nie ułatwia zaśnięcia, bo ciało chce z nią obcować, jak najdłużej... Ale podejmuję kolejne próby. Anna Kostenko, wspaniała malarka, z którą kiedyś przygotowywałam wystawę przy okazji konferencji "Tanskulturowa estetyka afrykańska" (https://psc.uj.edu.pl/nauka/konferencje/-/journal_content/56_INSTANCE_HB1BCpgOtdvS/30300043/144404350) wysłała mi wywiad ze sobą (https://open.spotify.com/episode/7FF7GMDZvD0Dy3LTg7rCi0). sugerując, że może zasnę ;).

Okazuje się jednak, że wywiad jest szalenie ciekawy i chce się go słuchać całą noc. To historia emigrantki z Ukrainy, która z biedy wyrasta na dobrze sprzedającą się artystkę. Anna mówi, że jest kobietą-ziemią twardo stąpającą po ziemi. Jej opowieść tego dowodzi. Ale najpiękniej mówi tam o irlandzkim niebie.

Wywiad leci w tle, a ja piszę o swojej bezsenności i zastanawiam się, czy ja sama jestem kobietą-ziemią. Bywam. W remisji. Myślę wtedy pięciolatkami, czyli planami na kolejne pięć lat. Tak to zadziałało się z pracą o Sri Lance. Wtedy musiała odczekać swoje jedenaście lat (od 2009 do 2020). Udało się ostatecznie. W 2021 ukazała się książka "Niepamięć i niedziałanie. Wojna i pojednanie w Sri Lance" (Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2021) (https://www.empik.com/niepamiec-i-niedzialanie-dobosz-kala,p1275544505,ksiazka-p). Praca nad nią była orką na ugorze. Prawie się przy tym zabiłam...

Czuję, że skaczę po tematach. Mózg znowu pędzi, a opowieść Anny nie wycisza. O Annie jeszcze napiszę, bo jej obrazy rozpalają moją wyobraźnię.

Tymczasem uciekam słuchać i czytać. Logging out.